Dr. Ulrike Lorenz
Museum director of Kunsthalle Mannheim

German:

Der  Gang über Grenzen, ein Wechsel der Kulturen verheißt Freiheit ebenso wie Gefahr. Wer die weglose Wildnis zwischen zwei Welten durchdringen will, tut dies auf eigenes Risiko. Er ist vor Überraschungen und Täuschungen nicht sicher. Jeder Schritt kann ein Scheitern sein oder die Chance, zu neuen Horizonten und Einsichten vorzustoßen. Und dies gilt immer für beide Seiten, in diesem Fall für den Künstler und den Betrachter seiner Bilder.

Wir stehen zwischen Leinwänden, die zu Landschaften werden. Fremde und doch seltsam vertraute Welten tun sich vor unseren Augen auf. Horizontlose Wildnisse, in denen sich geheimnisvolles Leben entfaltet. Figurenreiches Gewimmel, eingewoben in ein dichtes Gefüge aus sich mehrfach überlagernden Farbspuren.

Was von fern wie eine überraschend lebendige Wiedergeburt informeller Strukturen wirkt, erweist sich beim Näherkommen als löchriger Text auf der Höhe postmoderner Ironie und beim Herantreten an die Oberflächen als ein graphisch ausgeklügeltes Gewebe comic-artiger Figurationen in paradiesischer Unschuld und heiligem Ernst, also ohne jeden Hang zu Satire und Gegenwart.

Was wir hier sehen, ist im wahrsten Sinne des Wortes: vielschichtig. Wir sehen: ein lasierendes Aufeinanderstapeln abstrakter Farbverläufe einerseits und ein flächenhaftes Verknoten, Verwirbeln und Vernetzen feinziselierter, schablonenhafter Mensch-Tier-Agglomerationen andererseits. Und wir sehen: das virtuose Ineinanderschieben dieser beiden unvermischten und perspektivlosen Ebenen der Bildgestaltung – weit jenseits von Wahrnehmungskonventionen, die uns vertraut sind. Abstraktion und Figuration lösen sich nicht auf, sondern entfalten - unvereint - ihren vollen Antagonismus.

Aber statt, dass die Bildwelten explodieren und zerfallen, entspringt aus dem auf der Leinwand gebändigten Widerspruch ein unerwartetes, nie gesehenes Großornament: visuell flirrend, ikonografisch ambivalent. Faszinierend wirkt die ostentative Widersprüchlichkeit zwischen dem wuchernden Gestaltchaos und einer obsessiven Systematik.

Kurzum: Was wir sehen, entzieht sich dem eindimensionalen Zugriff von Beschreibung und Interpretation. Vorsicht also beim Betreten eines unbekannten Terrains, das zu Recht Neugier weckt.

Nur so viel lässt sich am Beginn unserer Reise ins Unbekannte sagen: Diese überraschenden Bilder sind HYBRIDE. Sie markieren einen unbestimmten Ort kultureller Überschneidung. Die Soziologie definiert Hybridität als ein Phänomen, das in Situationen auftritt, in denen antagonistische Denkinhalte und unvereinbare Logiken aus unterschiedlichen kulturellen, sozialen oder religiösen Lebenswelten zu neuen Handlungs- und Denkmustern zusammengesetzt werden. Vorzugsweise in diesen Situationen entsteht kulturelle Dynamik. Und - füge ich hinzu - in einer solchen Konstellation entsteht die Chance zu echter Erneuerung.

Ershuu Otgonbayar  - der sich als Künstler selbst OtGO nennt - wurde am 18. Januar 1981 am Rande Ulaanbataars, der Hauptstadt der Mongolei, als sechster Sohn des einfachen Arbeiters Erschüü geboren. Zwischen Zentral-, Nord- und Ostasien gelegen, ist das Steppen- und Halbwüstenland fast fünfmal so groß wie Deutschland und mit 3 Millionen Einwohnern der am dünnsten besiedelte unabhängige Staat der Welt. Jahrtausendelang lebten hier Nomaden, die Dschingis Khan Ende des 12. Jahrhunderts für kurze 70 Jahre zu einem Weltreich bündelte. Seitdem steht das Land unter dem geistigen Einfluss des Buddhismus und Lamaismus, alte Religionen die selbstverständlich die - nach der Sowjetunion zweitälteste - sozialistische Volksrepublik überlebten.

Der Maler OtGO wuchs mit sieben Geschwistern und einem Adoptivbruder am anderen Ende der Welt auf. Er zeigte früh seine künstlerische Begabung und studierte in den 1990er Jahren Malerei an der Kunsthochschule in Ulaanbataar. Danach widmete er sich sechs Jahre lang dem Selbststudium der traditionellen mongolischen Miniaturmalerei und arbeitete zeitweise als Restaurator. Und er machte sich auf den Weg zu den Quellen: zwei Jahre nomadisierte er durch seine Heimat, reiste zu Fuß und zu Pferd, mit Schiff und Flugzeug durch das ganze Land, in die verstecktesten Winkeln, zu Dörfern und Klöstern. Er traf auf die unterschiedlichsten Menschen und lebte mit seinen Lehrern zusammen. Seine Liebe zum Land und zur Religion seiner Väter wurzelt in dieser Zeit.

OtGO eignete sich die Techniken, Ikonografien und spirituellen Hintergründe der mongolischen Miniatur-Malerei in den buddhistisch-lamaistischen Klöstern im traditionellen direkten Lehrer-Schüler-Verhältnis an und begann, alle Malutensilien selbst herzustellen. Er wurde ein Meister in der Thangka-Malerei, die für ihn mehr Philosophie, denn Handwerk ist. Ein Thangka ist ein Rollbild des tantrischen Buddhismus (Lamaismus). Es wird zur Meditation in Tempeln oder Hausaltären aufgehängt und bei Prozessionen mitgeführt.

OtGO malte mit feinsten Haarpinseln ohne optischen Hilfsmittel auf winzigen diagroßen Formaten (6 x 7 cm) Hunderte von Buddhas, Bodhisattvas und Schutzgottheiten: Einzelfigurationen von filigranster Ornamentik. Seine geheimnisvollen Schwarz-grundierungen sind aus Ruß und Milchschnaps angemischt, die Farben bestehen aus mineralischen und pflanzlichen Pigmenten, gebunden mit Leim aus Yakhaut.

OtGO erfindet sich als Künstler innerhalb eines definierten Kanons neu. Malerei wird für ihn zur Meditation, ohne konkrete religiöse Intentionen. Er arbeitet im spirituellen Geborgensein der Vorstellung, dass die Energie durch die lebendige Gottheit auf ihn als Werkzeug übergeht. "Tangkamalerei bedeutet, dass der Geist malt, nicht die Hände, wie Meditation schenkt sie neue Kraft und Energie.“ Wenn der Maler erst ganz am Schluss den Gesichtern seiner heiligen Figuren Augen gibt, erwacht die Gottheit zum Leben.

Die wichtigste Grundlage für diese Malerei ist das natürliche Licht. In der Mongolei scheint an 300 Tagen im Jahr die Sonne. So wurde Deutschland zur Herausforderung. Denn Otgonbayar  siedelte nach staatlichen Auszeichnungen und Ausstellungen in aller Welt 2005 nach Berlin um und fing 2007 noch einmal ein Kunststudium an, diesmal im Institut für Kunst im Kontext an der Universität der Künste Berlin. Er schloss es 2010 mit dem Master of Arts ab.

Der Künstler erwarb auf diese Weise nicht nur die Kenntnis über Techniken, Ikonografien und das Selbstverständnis westeuropäischer Kunstgeschichte und Gegenwartskunst, er tauchte auch ein in die aktuellen Diskurse um Malerei und Medien, Moderne und Postmoderne. So ging er über Grenzen in eine neue Welt und erweiterte seine Horizonte, ohne die frühen Prägungen zu verdrängen. OtGO arbeitet in Deutschland nicht nur als Maler, sondern engagiert sich auch stark im künstlerischen und geistigen Austausch zwischen Europa und seiner Heimat. Mit seiner Galerie Zurag in Berlin bietet er einen künstlerisch geprägten Schutzraum an, an dem sich Ost und West treffen, wo die Wahrnehmung mongolischer Kultur ermöglicht wird und in dem auch der mongolische Ministerpräsident schon einmal absteigt.
 
In Deutschland fehlt das Licht, "der Himmel ist fast immer dunkel". Doch Deutschland wird nun der Ort, an dem OtGO in den fünf Jahren nach dem zweiten Studienabschluss seinen originären Hybridstil entwickelte, in dem nichts vermischt und aufgelöst wird, sondern sich die kulturellen Prägungen zweier Welten gegenüberstehen: im Bild und als Bild bezwungen.

OtGO bringt die technische Virtuosität und die ikonografischen Tradition der mongolischen Miniaturmalerei, die er innerhalb seines heimatlichen Kulturkreises bereits zeitgenössisch interpretiert hat, ein in die westliche Tradition einer auf die eigenen Bildmittel bezogenen, selbstreferentiellen Kunst, die seit Manet und dem Impressionismus den Weg in die Abstraktion gegangen ist. Mit der Durchdringung dieser zwei entgegengesetzten Bildbegriffe gestaltet OtGO eine Synthese. Seine Malerei erweist sich als ein eigenständiges visuelles Phänomen. Die bewusst herbeigeführte und künstlerisch auf hohem Niveau bewältigte Situation der Hybridität in der Überlagerung zweier Kulturen wird zum Einfallstor für Neues.

Zu beobachten ist, dass die aktuelle Entwicklung OtGOs zu größerer ikonografischer Freiheit und Abstraktion geht. Das graphische Wimmel-Drama, die Kamasutra-Erotik wird zugunsten eines beruhigten Figurenkosmos in paradiesischer Verschlingung zurückgenommen. Die malerische Textur tritt als gleichberechtigter Partner immer stärker in die Bildfindung ein.

Nach einer Phase intensiver zeitgeistiger Neon-Farbigkeit, weisen im Moment pastellhafte Grundtöne stärker auf die Fläche zurück. Dafür nehmen die malerischen Strukturen gestische Züge und experimentellen Charakter an. Die einzelnen Bildelemente lösen sich mehr und mehr auf und bilden hybride Mischformen, die sich in Wellenbewegungen und Meta-Mustern über die homogeneren Bildoberflächen ziehen.

So stehen wir heute vor expressiver Acrylmalerei mit filigranen Tuschzeichnungen auf Baumwoll-Leinwänden. Zebraschwärme, von Frauenkörpern in Streifenkostümen begleitet, entfalten einen op-artigen Wirbel. Pinguinkolonien scheinen in informellen Texturen auf, um im eisblauen Orkus zu verlöschen. Unüberschaubare Pferdeherden galoppieren über türkisfarbene Steppen einem Abend der Existenz entgegen, wunderbar im Licht des letzten Ausstellungsraums changierend. Im titelgebenden Triptychon „white“ entdecken Sie zwischen schneeigen Farbgittern ein ornamentales Gewimmel nackter Menschenkörper und mongolischer Tierwelt mit Gazellen und Wildziegen, Schneehasen und Schneeleoparden. Zu Recht zwergenhaft wirkt der Mensch im Universum der Bilder. Die traditionsgemäß ohne Lupe gemalten Figurationen fügen sich in der Fernwirkung zum textilen Gewebe zusammen. In diesem Kosmos ist alles einer unablässig transformierenden Bewegung unterworfen, die wie der Atem eines Gottes durch die Elemente geht.

Ershuu Otgonbayar  hat sich zu einem selbstbewussten zeitgenössischen Künstler im westlichen Kontext entwickelt, der die Kunstentwicklung seiner Heimat von hier aus inspiriert. Mit Recht kann man ihn daher wohl als bedeutendsten mongolischen Künstler der Gegenwart bezeichnen. Doch aus meiner Sicht ist er mehr: Vertreter einer internationalen Malergeneration im Zeitalter der Post-Postmoderne. Er sorgt innerhalb der zeitgenössischen nachmedialen Malerei für einen Erneuerungsimpuls. Ein Impuls, der die Ebenen von Bild und Bedeutung beim Ineinanderschieben durchlässig macht. Wir erleben eine malerische Sprache, die komplex, expressiv und originär ist - ein Oeuvre, das uns bezaubert und verblüfft. 

                 
© Ulrike Lorenz 2015



WHITE solo-exhibition OtGO | June 13, 2015 - July 25, 2015 Gallery Peter Zimmermann | Leibnizstr. 20 68165 Mannheim, Germany




WHITE solo-exhibition OtGO | June 13, 2015 - July 25, 2015 Gallery Peter Zimmermann | Leibnizstr. 20 68165 Mannheim, Germany




WHITE solo-exhibition OtGO | June 13, 2015 - July 25, 2015 Gallery Peter Zimmermann | Leibnizstr. 20 68165 Mannheim, Germany















 

English:



Crossing borders, moving to another culture holds the promise of freedom but also danger. Those who want to penetrate the wilderness between two worlds do so at their own risk. They will not be safe from surprises or illusions. Each step can mean failure or the chance to push forward to new horizons and insights. And this is true for both the artist and the observer.

We stand in front of canvases which become landscapes. Unknown and yet strangely familiar worlds open up in front of our eyes. Wilderness without horizons in which mysterious life enfolds. A teeming mass of figures is woven into a dense structure of multi- layered traces of colour.

What from a distance looks like a surprising, lively reincarnation of informal structures, upon closer view turns out to be a holey text at the level of post modern irony. The surface, more closely viewed, is a graphical weave of comic-like figurations in blissful innocence and holy solemnity, without the slightest hint of satire or contemporanity.

What we see here is, in the truest sense of the word, multi-layered. We see a varnished stacking of abstract colour gradations, on the one hand, and a surface entanglement, a swirling and networking of a finely engraved agglomeration of stencilled animals and human beings, on the other hand. And we see: a virtuoso interweaving of both these separate and perspective-less levels of the composition. This is far from the customary conventions of perception which we know. Abstraction and figuration do not merge, but rather, develop – separately – their full antagonism.

But instead of the pictorial universe exploding and falling apart, an unexpected huge ornament, such as never before seen, springs from the controlled contradiction on the canvas. It is visually shimmering, iconographically ambivalent. It is fascinating: this ostentatious contradictoriness between the chaos of figures and the obsessive systematic.

In short: what we see is beyond one-dimensional approaches of description and interpretation. So be careful entering unknown terrain, which so rightly arouses curiosity.

This much can be said at the beginning of our journey into the unknown: these surprising paintings are HYBRIDES. They mark an undetermined place of cultural overlap. Sociology defines hybridity as a phenomenon which arises in situations in which antagonistic thought and incompatible logics from different cultures, social or religious settings are combined as new thought and behaviour patterns. Ideally, in these situations cultural dynamic can be created. And, I might add, in such a constellation the chance of real renewal can arise.

Erschuu Orgonbayar, whose artist’s name is OtGO, was born 18 January 1981 on the outskirts of Ulaanbataars, Mongolia’s capital. He was the sixth son of Erschuu, an ordinary worker. Located between Central, North and East Asia, Mongolia, a land of steppes and half desert, is five times as large as Germany and with a population of 3 million the most sparsely populated settled independent state in the world. For thousands of years nomads lived here. They were unified into an empire for a short period of 70 years by Dschingis Khan in the 12 century. Since then the country has been under the spiritual influence of Buddhism and Lamaism, old religions which, of course, survived the Socialist People’s Republic, the second oldest after the Soviet Union.

The painter OtGO grew up with seven brothers and sisters and an adopted brother at the other end of the world. His artistic talent was evident at an early age, and OtGO studied painting at the University of the Arts in Ulaanbaatar in the 1990s. Following that, he devoted six years to the self-study of traditional Mongolian miniature painting, working from time to time as a restorer.  He went straight to the sources: for two years, he travelled across Mongolia like a nomad, on foot and on horseback, by ship and by plane to the most out of the way places, to villages and monasteries.  He came across many different kinds of people and lived together with his teachers. His love for his country and the religion of his ancestors is rooted in this period of time.

OtGO acquired the techniques, the iconography and knowledge of the spiritual background of Mongolian miniature painting in the Buddhist-Lamist monasteries in the traditional teacher-pupil relationship. He also began to make all the utensils for painting himself. He became a master of Thangka painting, which, for OtGO, is more philosophy than handwork. A Thangka is a scroll painting in tantric Buddhism. It is displayed in temples and home altars, and carried in processions as an object of meditation.

Using the finest of brushes and without any optical aids, OtGO painted hundreds of Buddhas, Bodhisattvas and saints on the tiniest of formats: single figurations in filigree ornamentation. His mysterious backgrounds are a mixture of soot and milk schnapps, the colours are a mixture of minerals and plant pigments   bound together with yak skin paste.

OtGO recreated himself anew as an artist within a defined canon. Painting became meditation without any concrete religious intention. He works, spiritually secure in the idea that the energy is transmitted through the living godhead to him, the tool.
“Thangka painting means that the spirit paints, not the hands, and like meditation thangka painting gives new energy and strength”. It is at the end, when the painter paints the eyes in the faces of his sacred figures that the godhead springs to life.

The most important basis for this painting is natural light. In Mongolia, the sun shines 300 days a year. So, Germany represented a challenge, when, following various state awards and exhibitions worldwide, Otgo moved to Germany in 2005 and began studying painting at the University of the Arts in Berlin in 2007. He received his Masters in 2010.

In this way, not only did the artist acquire knowledge of techniques, and iconography, as well as knowledge of west-European art history and contemporary art, but he also immersed himself in the discourse on painting and media, modern and post-modern. He stepped across the borders into a new world, widening his horizons without suppressing his early influences. OtGO not only worked as a painter in Germany but he was also very engaged in the artistic and intellectual exchange between Europe and his homeland. In his Zurag Gallery in Berlin, he offers a protected area where East meets West, where the awareness of Mongolian culture is promoted, and where the Mongolian ambassador has also been seen.

There is a lack of light in Germany “the sky is almost always dark”. But Germany would become the place where OtGO developed his hybrid style in the 5 years following his Master’s degree. The hybrid style in which there is no merging, no dissolution but rather the cultural encounter of two worlds: in the picture and controlled as picture.

OtGO contributes the technical virtuosity and iconographic tradition of Mongolian miniature painting, having already interpreted it contemporaneously in his own cultural homeland, to the Western tradition of a self-referential art which is focused on its own pictorial means, and which since Manet and impressionism, has taken the path towards abstraction. With the penetration of these two opposing concepts of painting OtGO has achieved a synthesis. His painting is an independent visual phenomenon. The conscious choice of the situation of hybridism, (of the overlapping of two cultures), achieved at a high artistic level, has become the doorway to something new.

It can be observed that OtGO`s ongoing development is going towards greater iconographic freedom and abstraction. The graphical teeming drama, the Kamasutra erotic has given way to a more tranquil cosmos of blissfully intertwined figures. The texture of the painting is an equal partner playing a stronger role in the realisation of the painting.

Following an intensive phase of the trend of neon-colours, pastel shades are more evident on the surface. In return, the structures of the painting have taken on gestural and experimental characteristics. The single elements of the picture increasingly disintegrate and become hybrid mix- forms, moving like waves, and in joint patterns across the homogenous surface of the painting.

And so today, we stand in front of expressive acrylic painting with filigree ink drawings on cotton canvases.  Swarms of zebras accompanied by female bodies in striped costumes enfold into an op-art swirl. Colonies of penguins appear in informal textures only to disappear into an ice-blue Hades. Huge herds of horses gallop across turquoise steppes towards the evening of existence, shimmering marvellously in the light of the exhibition hall. In the triptych “white”, which gives its name to the exhibition, between snowy coloured patterns, you can observe an ornamental swirl of naked human beings and Mongolian wildlife: gazelles and wild goats, white hares and snow leopards. In this pictorial universe, the human is, quite rightly, minute. The figures, which traditionally are drawn without a magnifying glass, from a distance merge in a textile weave. In this cosmos, everything is subject to a relentless transforming movement moving through the elements like the breath of God.
 
Ershuu Otgonbayar has developed into a self-confident contemporary painter in a western context, who inspires the artistic development in his own country from his residence Germany. Hence, one can justifiably call him the most important contemporary Mongolian artist. In my opinion, however, he is more: a representative of an international generation of post-post-modern painters. He has set off an impulse of renewal within contemporary post-medial painting. An impulse which causes the levels of illustration and meaning to permeate each other while they are telescoped. We experience a picturesque language, which is complex, expressive and original – a masterpiece, which enchants and amazes us.





 

 

Mongolian:

Өөр соёл урлагийн хил хязгаарыг давах нь нэг бол шинээр эрх чөлөө олж авах эсвэл эрсдэлтэй тулгарч болзошгүй зүйл. Хоёр ертөнцийн хоорондох зам харгуйгүй орон зайг зөвхөн эр зоригоороо даван туулах болно. Гэнэтийн үйл явдал, хуурмаг зүйлээс өөрийгөө хамгаалах ёстой болно. Алхам бүр нэг бол алдаа, дутагдалт эсвэл ололт, ухаарлын шинэ боломжинд хүргэнэ. Уран бүтээлчийн хувьд хүчин төгөлдөр энэ үг түүний зургуудыг үзэж буй үзэгчид мөн адил хамаатай.

Бид байгаль дэлхийг харуулсан зургуудын дунд зогсож байна. Харийн боловч ямар нэгэн сонин мэдрэмжээр танил ч юм шиг ертөнц бидний нүдэнд тусна. Зах хязгааргүй зэлүүд нутагт нууцлаг амьдрал өрнөнө. Олон удаа давцах өнгөт зурвасуудаас тогтох суурин дээр бужигнасан олон дүрсүүд шигтгээстэй.

Холоос уламжлалт бус бүтцүүдийг гайхалтай амилуулсан мэт харагдах бүтээл ойртон харахад постмодерн ёжлол (postmoderner Ironie) маягийн таслалттай текст болон хувирч, гадаргуу дээр нь тулан очиж үзэхэд диваажингийн гэнэн цайлган, ариун сэтгэлээрээ аливаа нэгэн шүүмжлэл, өнөө үетэй огт холбоогүй, маш ухаалаг график шийдвэртэй комикстэй төсөөтэй фигуруудын дүрслэл байх юм.

Бидний харж байгаа зураг олон үет гэх үгийн жинхэнэ утгаараа энд байна. Нэг талаас лазурь болсон олон өнгийн давхцсан хийсвэр урсгалууд, нөгөө талаас уран гүйцэтгэлтэй нэг хэвийн хүн болон амьтны дүрсүүдийн холболт, шуурга, сүлжээ нийт талбайг бүрхэнэ. Бид зураг урлах энэхүү холилдоогүй, хэтийн төлөвгүй хоёр түвшин нь бидний түгээмэл ухаарлын хэмжүүрүүдээс тэс ондоо байдлаар өөр хоорондоо чадварлаг нийлснийг олж харна.

Абстракц, дүрслэлт алга болоогүй төдийгүй өөрсдийн эсрэг тэсрэг чанараа тус бүр илүү тод харуулна. Гэвч зураг дахь ертөнц дэлбэрч сүйрэхийн оронд дэлгэцнээ тайтгаруулсан зөрчлөөс гэнэт урьд өмнө үзэгдээгүй дүрэлзсэн гэгээтэй, бурхны дүр бүтээлийн олон утгатай том хэмжээний хээ урган гарч, дүрсүүдийн эмх замбараагүй байдал болон хатуу системчлэлийн хоорондох омголон зөрчил бишрэл төрүүлнэ.
Товчхондоо: Бидний харж буй зурагт нэг хэмжээст тайлбарлал, учир шалтгааны тайлалт боломжгүй. Иймд зүй ёсоор сонирхол татах талбарт нэвтрэн орохдоо болгоомжтой байвал зохистой.

Танихгүй газар аялах бид эхлээд зөвхөн үүнийг хэлж чадах юм: Энэхүү гайхал төрүүлэх зургууд ХОСОЛМОЛУУД (HYBRIDES) юм. Тэд соёлын давхцлын тодорхой бус нэгэн орон зайг тэмдэглэнэ. Нийгмийн шинжлэх ухаан холимог байдлыг тэс ондоо соёл, нийгэм эсвэл шашны амьдралаас үүдэлтэй сөрөг утгатай оюун ухаан болон нэгтгэж үл болох логикуудыг үйлдэл хийх, бодож сэтгэх шинэ загварт нэгтгэх үзэгдэл гэж тодорхойлно. Нэн тэргүүнд энэ тохиолдолд соёлын дэвшил урагшилдаг ба миний бодлоор жинхэнэ шинэчлэлийн боломж эндээс бүрдэнэ.

Э. Отгонбаяр буюу Отго нь 1981 оны 1-р сарын 18-нд Монгол Улсын нийслэл Улаанбаатар хотоод ажилчин Эршүүгийн 6 дах хүү нь болж төрсөн. Төв, Хойд, зүүн Азийн дунд байрлах талын Монгол орон нь Герман улсаас бараг 5 дахин том бөгөөд 3 сая иргэнтэй энэ улс дэлхийн хамгийн сийрэг хүн амтай бие даасан улс билээ. Хэдэн мянган жилийн туршид энд нүүдэлчид оршин сууж ирсэн байдаг. 12-р зууны эцсээр Чингис хаан 70 жилийн хугацаанд дэлхийн нэг гүрэн болгосон түүхтэй. Тэр үеээс хойш Монгол улс буддын, ламын шашинтай бөгөөд эдгээр нь социалист ард улсын (Монгол улс нь ЗХУ-ын дараа хоёрдахь социалист орон) тогтолцоог даван оршин тогтож буй.

Зураач Отго нь 7-н төрсөн болон 1 өргөмөл ах дүү нартайгаа энэ дэлхийн нөгөө өнцөгт өсөж өндийсөн. Түүний урлагийн авьяас нь эрт элэрсэн бөгөөд 1990 –д онуудад Улаанбаатар хот дах ДУДС-д  Монгол Зургийн ангид суралцжээ. Дараа нь бие дааж 6 жилийн турш монголын уламжлалт бичил зургийн урлагт суралцаж, хэсэг хугацаанд уран зургийн сэргээн засварлагчаар ажиллаж байжээ. Ингэхдээ Отго нь өөрийн эх орны нутгаар явган, морьтой, усан болон агаарын хөлөг онгоцоор “нүүдэллэн” нуугдмал өнцөг, орон нутаг, сүм хийд алгасахгүй эх сурвалжууд дээр очсон байдаг. Ингэж явахдаа янз бүрийн хүмүүстэй учирч өөрийн багш нартайгаа хамт амьдарч байжээ. Энэ цаг үеээс л өөрийн өвөг дээдсийн эх нутаг болон тэдгээрийн итгэж ирсэн шашин шүтлэгт сэтгэлтэй болсон байдаг.

Отгоо монголын бичил зургийн арга барил, бурхны дүр бүтээх урлаг болон бишрэл сүсгийг багш шавийн шууд харилцаатай буддын ламын шашны хийдүүдэд эзэмшсэн бөгөөд зургийн бүх багажийг өөрөө хийж эхэлсэн. Тэрбээр гар урлал гэхээсээ илүүтэй гүн ухаан болсон Танка зургийн чадварыг гарамгай эзэмшсэн. Танка зураг нь тантри буддизмын (ламын шашны) дүрслэгдсэн төрх нь юм. Танка (Thangka) зураг-г хийд сүм, гэртээ бурхны өмнө бясалгал хийх үед дэлгэдэг ба олон нийтийн мөргөл үйлдэхэд залдаг.

Отгоо хамгийн нарийн ширхэгтэй бийрээр хараа зүйн туслах багажгүй өчүүхэн диа гэрэл зургийн (6x7см) хэмжээтэй зайд олон зуун Будда, Бодисаттва болох сахиусыг зурж, маш нарийн хээтэй тусдаа фигуруудыг бүтээжээ. Түүний нууцлаг хар суурь нь хөө, нэрмэл архиар найруулагдсан, өнгүүд нь эрдэслэг болон ургамал гаралтай пигментуудийг сарлагийн шийрээс гарган авсан цавуугаар бэхжүүлсэн байдаг. Тодорхой болсон урсгал дотор Отго урлагийн хүний хувьд өөрийгөө шинээр олж, зургийн урлаг нь түүнд шашны аливаа нэгэн зорилго агуулгагүй бясалгал болдог. Тэрбээр, амьд бурхнаар дамжин эрч хүч гүйцэтгэгч өөрт нь зэвсэг хэрэгсэл болж ирнэ гэсэн бишрэлтэт ойлголттой  ажилдаг.

“Бурханы зургийг гараараа бус бясалгаж буй мэт сэтгэл оюунаараа бүтээдэг. Энэ үед яг л бясалгал хийж байгаа мэт шинэ эрч хүч, энерг ирдэг”. Зураач бурхадын дүрийг бүтээхдээ хамгийн сүүлд мэлмийг нь тодруулснаар бурхад амилдаг.
Энэхүү зураг урлагийн хамгийн чухал суурь нь байгалийн гэрэл юм. Монголд жилд 300 хоног нартай байдаг. Тиймээс Отгоогийн хувьд Герман улс нэгэн сорилт болсон. Учир нь Отгонбаяр төрийн олон шагнал хүртэж, дэлхий даяар үзэсгэлэн гаргасны дараа 2005 онд Берлин рүү нүүж ирэн 2007 онд дахин урлагт суралцахаар энэ удаа Берлины Урлагийн Их Сургуулийн - Урлагийн Хүрээлэнд элсэн, 2010 онд урлагийн мастер цолтойгоор дүүргэсэн.

Уран бүтээлч маань ийнхүү баруун европын урлагийн түүх болон орчин үеийн урлагийн арга барил, бурхны дүр бүтээх урлаг, ухамсрыг эзэмшсэн төдийгүй урлаг, хэвлэл мэдээлэл, постмодерны тухай өнөө үеийн хэлэцүүлэгт гүн орсон болно. Тэрбээр хил даван шинэ ертөнц рүү нэвтэрч, өөрийн харах ертөнцөө өргөтгөсөн боловч өмнөх хэвшмэл болсон зүйлсээ үгүйсгээгүй юм. Отго Германд зураачаар ажиллаад зогсохгүй Европ болон өөрийн эх орны хоорондох урлаг болон оюун ухааны солилцоонд идэвхитэй оролцдог. “Зураг” галерейдаа тэрбээр өрнө дорныг уулзуулах, монголын соёлыг мэдрэх боломж олгосон, Монгол улсын ерөнхий сайд ч орж гардаг, урлагаар амьсгалсан найрсаг төвийг бий болгосон.

Германд нарны гэрэл дутаж, “тэнгэр бараг байнга бүрхэг”. Хэдий тийм ч Герман улс Отгоогийн хоёрдахь сургууль төгсөлтийн дараахь 5 жилийн турш өөрийн өвөрмөц хосолмол зургийн стилийг (his hybrid style) хөгжүүлсэн газар нутаг юм. Энэхүү хэв маягт юуг ч холилдуулахгүй, уусгахгүй ба хоёр ертөнцийн соёл зургаар дүрслэгдэж, хоорондын зөрчил нь зураг болж даван туулагдах юм: Отго нь хэдийнээ өөрийн эх орны соёл, урлагийн хүрээнд орчин үеийн уур амьсгал оруулхаас гадна монголын бичил зургийн урлагийн гайхамшигт арга барил, бурханы дүр бүтээх уламжлалаар өөрийн зургийн хэрэгслэлдээ төвлөрсөн, өөр рүүгээ хандсан, Мане (Édouard Manet) болон импрессионизмын үеээс абстракцийн замыг сонгосон, уламжлалт барууны урлагийг баяжуулсан болно. Энэхүү хоёр эсрэг чиглэлтэй зургийн ойлголтыг нэвтэрч тэдний синтезийг Отгоо бий болгож байна. Түүний зургийн урлаг нь үзвэрийн бие даасан онцгой үйл явдал болох нь нотлогдсон. Санаатай зохиогдож, урлагийн өндөр түвшинд шийдлээ олсон энэ холимог нөхцөл байдал хоёр соёлын давхцлаар илэрхийлэгдэж, шинэ санааны үүд хаалга болжээ.

Отгоогийн одоогийн уран бүтээлд бурхан бүтээх илүү чөлөөт байдал болон илүү абстракцирүү хандсан нь ажиглагдана. Дүрэлзсэн графикийн драм, камасутра тачаалал нь диваажингийн эвтэй дүрсүүдийн тайвширсан огторгуйд зайгаа тавьж байна. Зургийн бүтэц нь зургийн санаанд илүү хүчтэй, ач холбогдолтой болж байгаа.

Тод хурц өнгө давамгайлж байсан хэсэг хугацааны (phase of the trend of neon-colours) дараа өнөөдөр цэрд маягийн үндсэн өнгө давамгайлж байна. Үүний зэрэгцээ зургийн бүтэц нь дохионы хэв шинжтэй болон туршилтын чанартай болсон юм. Зургийн нэг бүрчлэн элементууд илүү хүчтэй хоорондоо ууссан, холилдсон чичирхийлэл үүсгэж (hybrid mix- forms), илүү жигд болсон зургийн гадаргуу дээгүүр долгион болон мета-хээ мэт урсаж өнгөрнө.

Бид өнөөдөр тод илэрхийлэлтэй акриль будгийн зураг дээр маш нарийн чадварлаг түүшээр зурсан дүрсүүдтэй давуун холстын өмнө зогсоно. Эрээн тахийн сүргийг даган явах судалтай хослол өмссөн эмэгтэйчүүд оптик урлагийн шуурга дэгдээнэ. Пингвин шувууны сүрэг нь дөнгж гэрэлтэж харагдасна мөсөн цэнхэр доод ертөнцөд унтарч шижээтэй. Аж амьдралын нэгэн орой үдэш нүдэнд багтахгүй адуун сүрэг оюу өнгөтэй хээр талд давхиж буй зураг үзэсгэлэнгийн сүүлийн танхимын гэрэлд маш сайхан өнгө шилжилттэй.

Үзэсгэлэнд нэр хайрласан “Цагаан” Триптих (гурван талт буюу гурвалсан уран бүтээл) Та цасан өнгөт торны дунд чармай нүцгэн хүмүүсийн бие, монголын амьтны ертөнцөөс ирсэн согоо, янгир, туулай болон ирвэсүүдээс тогтох хээнүүдийн бөөгнөрөл олж харна. Зургуудын огторгуйд хүн зүй ёсоор өчүүхэн харагдана. Уламжлалт аргаар томруулах шилгүй зурсан дүрслэлтүүд холоос давууны нэхмэл мэт нийлж харагдана. Энэхүү сансар огторгуйд бүх ном Бурханы амьсгал шиг бүрэлдэхүүн хэсгүүдийг нэвтрэх, зогсолтгүй өөрчлөлт авчрах хөдөлгөөнд захирагдана.
               
Э.Отгонбаяр нь өөртөө итгэлтэй, өнөө үеийн өрний уран бүтээлч болон төлөвшсөн бөгөөд эндээс өөрийн эх орны соёлын хөгжилд хувь нэмрээ оруулдаг зураач болсон байна. Иймд түүнийг зүй ёсоор Монголын орчин үеийн урлагийн хамгийн чухал уран бүтээлч гэж нэрлэж болох аж. Гэвч Отго нь түүнээс ч илүү: олон улсын зураачдын пост-постмодернизмын үеийн төлөөлөгч тэрбээр өнөө үеийн постмедиа зургийн урлагт шинэчлэлийн түлхэц өгч байгаа зураач хүн. Энэхүү түлхэц нь зураг болон утгын түвшин давхцах үед нэг нэгэндээ чөлөөтэй нэвтрэх боломж олгоно. Бид иж бүрэн, өөрийгөө тод хүчтэй илэрхийлсэн, өвөрмөц уран зургийн хэллэгтэй зураачийн нийт бүтээлтэй танилцаж байгаа бөгөөд эдгээр нь биднийг бишрүүлж, гайхшруулж байна.        

 OtGO Otgonbayar Ershuu                                         English  German  Mongolian    Contact